„Papcio Chmiel udomowiony”, Monique Chmielewska-Lehman, Artur Chmielewski
Papcio Chmiel jest mentalnym ojcem kilku pokoleń Polaków zaczytanych w przygodach Tytusa, Romka i A’Tomka. Stał się dobrem narodowym, bohaterem zbiorowej wyobraźni, wychowawcą i naczelnym humorystą kraju.
Dzięki wspomnieniom jego dzieci, Monique i Artura, poznajemy Papcia Chmiela jako ojca, człowieka, obywatela codzienności. Także w tej życiowej roli był niezwykły, co łączyło się z fajerwerkami, ale też uczyło obrony swojej inności w grupie rówieśników.
Domową codzienność zamieniał im w świat zabawy i działania wyobraźni. Jednocześnie zajmująco uczył historii, przyrody, radzenia sobie z trudnościami. Często jednak taty brakowało. Znikał w pracowni. Nie chodził na wywiadówki, nie wysłuchiwał młodzieńczych zwierzeń, nie doradzał, gdy Monique i Artur szukali swoich miejsc w życiu.
Poznajcie Papcia Chmiela w kapciach i na kanapie.
Monique została artystką, Artur – inżynierem. Ich wybory odzwierciedlają złożoną osobowość taty. Bywają krytyczni wobec niego, ale przede wszystkim szczerzy, są niezwykle mu wdzięczni i dumni z niego. Stworzyli razem barwne trio. O tym, co przeżyli podczas tej wspólnej wędrówki przez dziesięciolecia, opowiada ta książeczka.
Źródło: Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Tytuł: Papcio Chmiel udomowiony
Autor: Monique Chmielewska-Lehman, Artur Chmielewski, Karolina Prewęcka
Gatunek: biografia, autobiografia, pamiętnik
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Data wydania: 25-05-2023
Ilość stron: 304
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Cena rynkowa: 44,99 zł
Dodaj komentarz
Czytaj także
W kręgu tajemnic – „Stary Hotel. Wierzchowiska”, Katarzyna Pylak
„Stary Hotel. Wierzchowiska” to kontynuacja książki „Stary Hotel”. Autorka ponownie zabiera nas w XIX wiek, a przez powieść prowadzi nas przemiła Konstancja. Dziewczyna w dalszym ciągu jest tą samą Konstancją – miłą, pomocną i uroczą panienką. Stary Hotel skrywa wiele tajemnic, Konstancja, spacerując po nim, jakby go znała, znała przedmioty, miejsca.
Debiut literacki Marzeny Hryniszak – „Nie twój interes”
Lidia, wracając nocą do domu, zauważyła rannego mężczyznę. Nie zgadzał się na wezwanie pomocy, dlatego też postąpiła dość ryzykownie, biorąc go do własnego mieszkania. Targały nią myśli, że może jednak warto nieznajomego wyprosić z domu, ale obawiała się, że mógłby sobie coś zrobić, lub zrobiłby mu coś kto inny i miałaby jeszcze większe poczucie winy. Pewnego dnia