Książka, która zapada w pamięć – „Widać było tylko szczęście”, Grégoire Delacourt
O dzieciństwie, które nas kształtuje. O miłości, która nas okalecza. O przebaczeniu i odkupieniu, które mimo wszystko są możliwe. „Widać było tylko szczęście”.
„Widać było tylko szczęście” to dość trudna w czytaniu, dramatyczna i smutna zarazem książka. Mimo wszystko ma w sobie coś, co nie pozwala się od niej oderwać. W trakcie czytania poznajemy historię Antoine’a, od dzieciństwa, aż po dorosłe życie z żoną i dziećmi. Nasz bohater nie miał beztroskiego życia. Dużą rolę odegrało odejście matki. Pokazane jest tutaj jak odejście jednej osoby, może zmienić życie innych osób. Miał on za złe ojcu, że nie walczył o matkę. Matce, że go zostawiła. Autor porusza w niej bardzo ważne aspekty naszego życia. Niekiedy mimo wielkich chęci nie zawsze da się utrzymać rodzinę w całości. Nasz bohater kopiował błędy swoich rodziców we własnym życiu, nie potrafił sobie z tym radzić. Postępował tak, jak miał to pokazane we wzorcu z dzieciństwa. Antoine przeglądając zdjęcia, widzi na nich w głównej mierze tylko szczęście, nie widać tego, co nadciąga, a nadciąga to, co złe. Jaki wpływ nasze dzieciństwo może mieć na nasze późniejsze dorosłe życie? Jak się okazuje, ogromny.
Dużą zaletą jest tutaj zabieg krótkich rozdziałów, o dość specyficznych tytułach, np. pięć franków, majątek, 2:1, sześć miesięcy pensji, etc.
…Zrozumieć, to zrobić krok olbrzyma ku drugiemu człowiekowi. To początek przebaczenia…
Mimo swojej dramaturgii jest to piękna powieść, trzeba tylko się na nią odpowiednio nastawić i mimo specyficznego moim zdaniem języka dać jej szansę. Jak już się ją da, to nie zawiedziemy się.
Na zakończenie warto jeszcze wspomnieć, że jest to powieść nominowana do Nagrody Goncourtów, czyli francuskiej nagrody literackiej, którą ufundował w 1896 w swoim testamencie francuski pisarz Edmond de Goncourt. Nagroda może być przyznana jednemu autorowi tylko raz w życiu. Jedynym wyjątkiem, który otrzymał ją dwukrotnie, był Romain Gary.
Tytuł: Widać było tylko szczęście
Tytuł oryginału: On ne voyait que le bonheur
Autor: Grégoire Delacourt
Wydawnictwo: Drzewo Babel
Data wydania: 27-02-2019
Ilość stron: 252
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Cena okładowa: 36,99 zł
Dodaj komentarz
Czytaj także
„Urodziłam dziecko szejka”, Marcin Margielewski
Ola, młoda i oddana pracy pielęgniarka, dostaje pracę jako opiekunka niepełnosprawnej córki saudyjskich arystokratów. Na miejscu okazuje się jednak, że pani domu ma dla niej zupełnie inne zadanie niż to, na które wskazywał kontrakt. Dziewczyna wpada w misterną pułapkę intryg trzęsącej arabską rodziną matrony i znajduje się w sytuacji bez wyjścia. W tym oszustwie cel jest jeden – macierzyństwo za wszelką cenę.
„Głask”, Akwaeke Emezi
Aniołem może być każdy. Potworem również. Na świecie nie ma już potworów – a przynajmniej tak się mówi dzieciom z Lucylii. Dżam i jej najlepszy przyjaciel Odkupiciel dorastali w przeświadczeniu, że ich miasto jest oazą spokoju i bezpieczeństwa. Wszystko się zmienia, gdy Dżam spotyka Głaska, stwora, który narodził się z obrazu jej matki i z kropelki krwi dziewczyny. Głask jest łowcą – przybył do Lucylii, by zapolować na kryjącego się gdzieś w mieście potwora. Co zrobi Dżam, gdy okaże się, że wszystkie tropy prowadzą do domu Odkupiciela?