Parochia

Parochia to dziwaczna monografia pewnej wyimaginowanej wioski z czasów tragicznej i groteskowej dyktatury Ceauşescu i jednocześnie fałszywy, ironiczny Bildungsroman, w którym mieszają się religijność, fantastyka, wiejskość i polityka. Wieś widziana jest oczami antybohatera, który nie chce wydorośleć, trzydziestoletniego chłopaka zakochanego w tajemniczej dziewczynie o imieniu Ninia, pojawiającej się zawsze ze świtą dziwnych zwierząt o zapachu chrupek, które wymykają się wszelkiej taksonomii. Nietypowa powieść Dana Comana łączy prozaizm realistycznej narracji z liryzmem upiornej wyobraźni, wynurzającej się z banalnej codzienności. Gdy rosła trawa, spotykaliśmy się na polu, żeby popływać. Ninia kładła się na brzuchu z zapalonym papierosem, machała rękami i odpychała się czubkami butów, by sunąć do przodu. Strasznie lubiła tu pływać. Zwierzęta podążały za nią w ciszy. Najodważniejsze zbierały się przy rozżarzonym koniuszku papierosa i lekko przechylały głowę w lewo. Po chwili odwracała się na plecy i, w południowym słońcu, płynęła na wznak. To naprawdę napawało mnie entuzjazmem, więc tak jak stałem ubrany, wskakiwałem w środek wysokiej trawy i płynąłem ku niej. Fragment z książki Dan Coman (ur. 1975 w Gersa, Bistriţa-Năsăud). Rumuński poeta, prozaik, urodzony w 1975 roku w rodzinie księdza prawosławnego. Dorastał na plebanii (tytułowej parochii), bawił się na cmentarzu. mieszka w siedmiogrodzkiej Bystrzycy, gdzie uczy w szkole średniej. Pisze wcześnie rano, kiedy wszyscy jeszcze śpią, potrzebuje do tego kawy, papierosów, szkolnych zeszytów w linie i czarnego długopisu. Mówi o sobie, że nie jest ani poetą, ani prozaikiem: „Moje powieści właściwie nie są prozą, a moje tomiki nie zawierają w sobie wierszy. Piszę książki jak monolityczne budowle, zrobione z jednego elementu”. Zadebiutował w 2003 r. tomem anul cârtiţei galbene (rok żółtego kreta), za który otrzymał Nagrodę Poetycką „Mihai Eminescu”, Opera Prima oraz Nagrodę za debiut Związku Pisarzy Rumuńskich. Następnie wydał trzy tomiki poezji, dwie antologie własnych wierszy oraz trzy powieści. Za ostatni tom wierszy, Insectarul Coman (Insektarium Coman), otrzymał kilka ważnych wyróżnień: Nagroda Radio România Cultural, Nagroda Tygodnika Observator Cultural w kategorii poezja, Książka Poetycka Roku 2017. Mówi, że zaczął pisać prozę, ponieważ nagle nie był w stanie pisać poezji. Swoje postaci lubi traktować brutalnie jak Lars von Trier. Został uhonorowany Vilenica Cristal Prize w Słowenii (2011). Jego wiersze znajdują się w antologiach wierszy w Rumunii, Szwecji, Francji, USA, Serbii, Węgier, Słowenii, Kanady.