Zbyt osobiste – „Pokajanie. O pokucie i pojednaniu dzisiaj”
Książka zbyt osobista dla każdego wierzącego. „Pokajanie. O pokucie i pojednaniu dzisiaj”.
„Pokajanie. O pokucie i pojednaniu dzisiaj”, Starzec Paisjusz Michalović.
Jak tylko ta książka trafiła w moje ręce, nie mogło być inaczej jak jej polecenie właśnie w Wielkanoc. Wielkanoc, która w tym roku przebiega zupełnie inaczej niż dotychczas. Z dala od rodziny, przyjaciół, znajomych czy uczestnictwach w Kościelnych obrzędach. Wiem, że jest to tematyka tylko dla garstki obecnych tutaj osób, ale uznałam, że warta pokazania.
Na wstępie ks. Dominik Chmielewski tłumaczy nam, czym jest pokuta. Niby każdy chrześcijanin powinien to doskonale wiedzieć, gdyż to jedna z najważniejszych praktyk. Lektura książki ma nam pokazać w jakiś sposób powinniśmy dzisiaj pokutować. Nie dzisiaj jako w dzisiejszy dzień, ale dzisiaj jako nasze życie. Pokazuje nam duchową drogę, jaką powinien przejść każdy wierzący człowiek, a tak bardzo w obecnych czasach zapomnianą. Pierwszą recenzję, którą napisałam na temat tej książki, wykasowałam … została jedynie w głowie. Nie chciałam wynurzać tutaj swoich osobistych emocji, przekonań, to zbyt intymne jednak … Nie mniej mogę Wam powiedzieć, że książkę powinien przeczytać każdy, kto uważa siebie za chrześcijanina.
Tytuł: Pokajanie. O pokucie i pojednaniu dzisiaj.
Autor: Starzec Paisjusz Michalović
Wydawnictwo: SUMUS
Data wydania: 01-01-2020
Ilość stron: 218
Oprawa: miękka
Cena okładowa: 25,00 zł
Dodaj komentarz
Czytaj także
„Nocne mary. Opowieści niekoniecznie na dobranoc”, R.G. Sawicki i inni
„Nocne mary” to zbiór dwudziestu trzech opowiadań autorstwa dwudziestu dwóch pisarzy, w tym jednego z najbardziej znanych, Grahama Mastertona. Mój szczególny nacisk padł na twórczość R.G. Sawickiego, znanego mi z powieści „Źródło mrozu”. W tej antologii skupiłam się na dwóch horrorach Sawickiego, „Rezydent domu nr 5” oraz „Koszmary Doroty”
„Wściekła skóra” – tego się nie spodziewałam
W niedalekim czasie jest to moja kolejna książka związana z Polakami pracującymi za granicą. Tym razem mamy do czynienia z Holandią – Noord Riesen. Już dawno nie słyszałam określenia „kuku na muniu”.