Przez poplątane ścieżki życia: rozmowa z Kirą Zielińską o powieści „Wszystkie nasze poplątane ścieżki” i literackich inspiracjach

---

„Wszystkie nasze poplątane ścieżki” to niezwykła opowieść, która wciąga czytelników w skomplikowany świat głównego bohatera, Redy. Rozmawiamy z Autorką, Kirą Zielińską, aby poznać inspiracje, przesłania i wyzwania związane z tą powieścią. Przesłanie o potrzebie wsparcia w trudnych chwilach, relacje międzyludzkie i proces tworzenia literatury – to tylko niektóre z tematów, które omawiamy. Zapoznaj się z tym wywiadem, by poznać autorską wizję i głębszy sens „Wszystkich naszych poplątanych ścieżek”.

---

[Zaczytany Ksiązkoholik] Co zainspirowało Panią do napisania tej niezwykłej opowieści, jaką są „Wszystkie nasze poplątane ścieżki”?
[Kira Zielińska] Mężczyzna – pierwowzór Redy.

[ZK] Głównym bohaterem książki jest Reda, siedemnastolatek, którego życie nie jest łatwe. Dlaczego wybrała Pani tak młodą postać jako głównego bohatera?
[KZ] Chciałam rozrysować Czytelnikowi psychologicznie Redę. Właśnie w tym wieku przeżył sporo trudnych chwil, a one zdeterminowały jego przyszłość. Rzutowały na wiele późniejszych, przełomowych decyzji. Zawsze w mniejszym lub większym stopniu nosimy w sobie przeszłość. Czytelnik ma okazję przyjrzeć się Redzie z bliska, samodzielnie go ocenić – bo ja tego nie robię – a potem obserwować jego zmianę i dojrzewanie. Chciałam też pokazać rozwój jego relacji z Martą – to była niełatwa, ale bardzo trwała przyjaźń, a rozpoczęła się właśnie w młodzieńczych latach.

[ZK] Książka porusza wiele tematów związanych z trudnymi sytuacjami życiowymi, takimi jak toksyczne otoczenie i uzależnienia. Jakie są według Pani najważniejsze przesłania dla czytelników, którzy mogą przeżywać podobne trudności?
[KZ] Chciałabym, żeby wiedzieli, że nie są sami. Żeby pozwolili sobie pomóc. Żeby się nie wstydzili o tę pomoc poprosić. Wsparcie – osób bliskich, ale także zupełnie postronnych – potrafi dodać skrzydeł i zaufać samemu sobie. Pomaga przejść przez trudny czas i nie czuć osamotnienia i bezradności.

[ZK] Jaką wiadomość lub uczucie chciała Pani przekazać czytelnikom za pomocą relacji między postaciami w książce?
[KZ] Żadna z relacji opisanych w powieści nie jest prosta. Różnimy się między sobą, mamy odmienne charaktery, temperamenty, ale także cele życiowe, priorytety i wyzwania. Ta różnorodność wielokrotnie rodzi nieporozumienia. Chciałam jednak pokazać, że przyjaźń i miłość to relacje, o które warto walczyć i które trzeba pielęgnować – bo łatwo je stracić.

[ZK] Czy w trakcie pisania „Wszystkich naszych poplątanych ścieżek” napotkała Pani na jakieś trudności lub wyzwania? Jak sobie z nimi radziła?
[KZ] Ta historia jest ze mną od lat. Zaczęłam ją pisać w 2019 roku – pochłonęła mnie, tworzyłam ją dniami i nocami. Potem na skutek osobistych wydarzeń odłożyłam na bok na kilka lat. Wróciłam do tekstu w minionym roku. Trzy razy zmieniałam imię głównej bohaterki. Wyrzuciłam jedną czwartą tekstu. Napisałam dwa razy tyle. Poszatkowałam i poprzestawiałam rozdziały. Dopisałam prolog. Dołożyłam bohaterowi dodatkowe dziecko. Wyciągnęłam mu z ust i wyrzuciłam większość przekleństw. Rozkochałam się w nim literacko na nowo. Było wiele trudności, ale wierzyłam w tę książkę i udało mi się ją doprowadzić jako projekt do końca.

JAKA JEST PANI DEWIZA ŻYCIOWA?
Jeśli idziesz na szczyt, to musi być pod górkę.

RADA, KTÓRA ZAPADŁA PANI GŁĘBOKO W PAMIĘCI?
Żyj po swojemu, nikt nie przeżyje życia za ciebie.

NAWYKI DECYDUJĄCE O SUKCESIE?
Myślę, że szczęście, determinacja i spory nakład pracy.

CO CENI PANI W LUDZIACH?
Szczerość, otwartość, konsekwencję, wewnętrzną siłę, stanowczość i posiadanie pasji, dzięki której każdy dzień ma sens.

CZY JEST JAKAŚ POSTAĆ/OSOBA, KTÓRĄ PODZIWIA PANI SZCZEGÓLNIE I ZA CO?
Jest wiele wspaniałych osób, które można podziwiać i się nimi inspirować. W moim najbliższym otoczeniu są nimi moi rodzice.

JAKIEJ MUZYKI SŁUCHA PANI W WOLNEJ CHWILI?
Ostatnio słucham Lany del Rey, Florence & The Machine i Sii.

KULTURA, W JAKIEJ POSTACI?
W każdej! Literatura, muzyka, teatr, kino…

JEŚLI ZWIERZAK W DOMU, TO JAKI?
Pies.

NIEZAPOMNIANY FILM?
„Pokuta”.

NA CO LUDZIE POWINNI ZWRACAĆ WIĘKSZĄ UWAGĘ W SWOIM ŻYCIU?
Na samo życie. Bycie tu i teraz.

GDYBY ODWAŻYŁA SIĘ PANI ZROBIĆ JEDNĄ ZWARIOWANĄ RZECZ W ŻYCIU, CO BY TO BYŁO?
Odważyłam się.. Napisałam tę książkę, zarywając każdą noc w przeciągu pół roku.

[ZK] Jakie są Pani nadzieje i oczekiwania co do reakcji czytelników na tę książkę? Jakie przemyślenia lub uczucia chciałaby Pani, żeby zostawili oni po przeczytaniu?
[KZ] Jestem na etapie dystansowania się od napisanej historii. Ta powieść mnie samą nieraz przemaglowała emocjonalnie i myślę, że wrażliwy Czytelnik też tego doświadczy. Nie mam specjalnych oczekiwań. Ja pisząc, się w tej powieści przejrzałam. Teraz czas na spotkania Czytelników z Redą, ale też ze sobą. Każda czytana książka mówi nam przede wszystkim o nas samych. Przeczytałam już kilka przedpremierowych recenzji i każdy z tej historii wyniósł dla siebie coś innego. Każdy skupił się na innym zagadnieniu. Każdego zachwyciło, wzburzyło albo zainspirowało coś innego. Tak ma być.

[ZK] Czy prace nad jakąś nową książką lub projektem są aktualnie w toku? Jeśli tak, czy może nam Pani o nich powiedzieć?
[KZ] U mnie zawsze coś jest w toku. Na co dzień odczuwam dużą potrzebę tworzenia. A więc ciągle chodzi mi coś po głowie, zeszyt z pomysłami się zapełnia, palce coś tworzą. Nie wszystko finalnie wychodzi na światło dzienne. Wiele rzeczy ląduje w szufladzie „na później”. Daję temu czas.

[ZK] Jakie książki, autorzy lub inne źródła stanowią dla Pani inspirację literacką?
[KZ] Staram się nikim szczególnie nie inspirować, ale lubię badać literaturę – szukać w książkach motywów, archetypów, symboli. Uwielbiam klasykę i czytam książki z listy „100 książek, które powinieneś przeczytać w swoim życiu”. A inne źródła inspiracji to oczywiście muzyka i kino.

[ZK] Jak duże znaczenie ma tytuł i okładka książki?
[KZ] Zarówno okładka, jak i tytuł są dla mnie integralną częścią całości. Podkreślają i wzmacniają wydźwięk opisanej historii. Tytułowe „poplątane ścieżki” to symboliczna droga, którą moi bohaterowie pokonują – droga wyboista i kręta, ale niepozbawiona też chwil szczęścia, niespodzianek. Poplątałam życiorysy bohaterów. Może dlatego w finale tak bardzo doceniają etap, do którego doszli. A pastelowa okładka jest niemal ilustracją do książkowego opisu. Reda zawsze, kiedy musiał się z czymś zmierzyć, coś sobie przemyśleć – wychodził na dach swojego domu i patrzył w niebo, albo rozpościerające się przed nim miasto. Tak jak na okładce.

[ZK] Czego w życiu się najbardziej Pani boi?
[KZ] Lęków o jutro jest całkiem sporo, a ostatnie lata pokazały nam, że w każdej chwili może być jeszcze gorzej… Trzeba jednak zachować optymizm i odsunąć od siebie myślenie o katastrofach.

[ZK] Czego życzyłaby sobie Pani w nadchodzącym czasie?
[KZ] Chciałabym się nauczyć świadomie rozporządzać swoim czasem i energią.

Grafika: Zaczytany Ksiązkoholik

---

---