Można było jednocześnie śmiać się i płakać. Dziennik rewolucji 1919 roku

W 1919 r. Victor Klemperer – młody, wykształcony i niezależny – w tej wyjątkowej sytuacji zatrudniony jako dziennikarz polityczny pisze z zaangażowaniem bezpośrednie, celne, mądre i językowo znakomite relacje z oblężonego Monachium. Kreśli intymne portrety głównych aktorów tych wydarzeń, m.in. Ericha Mühsama, Maxa Leviena i Kurta Eisnera, trafnie ocenia i porządkuje aktualne wydarzenia. Obserwacje te zostały pogłębione fragmentami jego wspomnień: w latach terroru nazistowskiego spogląda wstecz na brzemienny w wydarzenia rok 1919, kiedy w narastającym antysemityzmie już dostrzegał przyszłe zagrożenia. Poznał wówczas ludzi, którzy później, w okresie nazizmu, albo odwrócą się od niego, albo staną po jego stronie.
Ta pierwsza edycja zapisków Klemperera pokazuje go jako odważnego i najgłębiej humanistycznego kronikarza historii Niemiec. Jego dziennik rewolucji jest dla zrozumienia epoki i jej niezwykłego świadka nieodzowny.

Dzienniki Victora Klemperera z lat 1933–1945 uczyniły go pośmiertnie jednym z najważniejszych kronikarzy historii Niemiec. Urodzony w 1881 r. jako syn rabina, studiował filozofię, romanistykę i germanistykę; doktorat uzyskał w roku 1913. W I wojnie światowej uczestniczył jako ochotnik, następnie wykładał w Monachium jako docent prywatny, od 1920 r. był profesorem na Uniwersytecie Technicznym w Dreźnie. W 1935 r. z powodu żydowskiego pochodzenia został usunięty z katedry romanistyki, Trzecią Rzeszę przeżył w tzw. „domu żydowskim”. Po wojnie odzyskał profesurę; zmarł w Dreźnie w roku 1960.