Matko, która nas znasz – Maryjność w nauczaniu ks. Aleksandra Woźnego

Gdy w roku 1917 ukazała się Matka Boża dzieciom w Fatimie, nie powiedziała im właściwie nic innego, jak te słowa z księgi Ekleziastyka, które słusznie Kościół Święty do niej odnosi. Mówiła wtedy, że Pan Jezus pragnie, aby Jej Niepokalane Serce było więcej znane i czczone przez ludzi, i by temu Niepokalanemu Sercu oddał się każdy człowiek i cały świat. Powiedziała dalej Matka Boża, że to Niepokalane Serce jest danym przez Boga ratunkiem, byśmy się mogli przez Nie zbawić i jest znakiem zbawienia. Ktoś uprzedzony, kto słyszał może raz po raz kilka tylko słów o nowym nabożeństwie do Niepokalanego Serca Matki Bożej, pomyślał sobie może, że to tylko jakieś nowe urozmaicenie w kulcie Matki Bożej. Aby jakichś nowych ludzi zjednać, by łatwiej się było modlić, daje Kościół nowe modlitwy i nowe myśli. Ktoś inny może powiedział, że jest ono wyrazem jakieś czułostkowej pobożności, przesadnej dewocji, które dla niewielu tylko ludzi się nadaje i niektórym może pomóc. Na pierwszy zarzut chciałbym powiedzieć, że jest prawdą, że Nabożeństwo do Niepokalanego Serca Matki Bożej to niejako coś nowego. W tym mianowicie znaczeniu, że to jest nowe przypomnienie przez Pana Boga pewnych praw dawno znanych. Nie należy się dziwić, że takie przypomnienie prawdy służy dobremu, bo to jest zadaniem prawdy, by służyła nowemu dobru… Fragment nauki wygłoszonej przez ks. Aleksandra Woźnego w dniu 22 sierpnia 1954 r.